Een van de bekendste taalaspecten van het Brabants is toch wel dat verkleinwoorden eindigen op -ke in plaats van -je. Toch is het niet zo dat je achter elk zelfstandig naamwoord klakkeloos -ke kunt toevoegen om er dialect van te maken!

D1 Verkleinwoorden op -ke.

De algemene regel is dat het achtervoegsel -ke wordt gebruikt na alle letters van het alfabet, bijvoorbeeld: sneeke, körfke, loaike, aermke en maeske [sneetje, korfje, laatje, armpje en meisje].

In twee gevallen moet rekening worden gehouden met toegevoegde letters:

** Na -g en -k komt een ingevoegde -s: dingske - wegske - loagske / sökske – taekske - blikske  [dingetje - weggetje – laagje / sokje – takje – blikje].

** Na -l volgt een ingevoegde -e: wieleke (wieltje) en als de klinker kort is, volgt verdubbeling van de -l: rol – rulleke, bol - bölleke. (De heldere -o (ô) van 'hok' geeft in het verkleinwoord -ö  en de doffe -o (ó) van 'bok' geeft in het verkleinwoord -u: - klôs - klöske, sôk - sökske / bós - buske, bók - bukske.)

Zelfstandige naamwoorden met de klank -oa (als in 'hoan') volgen de regel van de heldere -o: poal - pölleke, schoap - schöpke, hoar - hörke.  

D2 Verkleinwoorden op -je en -tje.

- Na -d of -t is de uitgang net als in standaard Nederlands -je: bedje, bordje, bandje (orkestje), hoedje / pitje, petje, lintje, ventje.   

- Na een -n is de uitgang -tje of -eke, afhankelijk van lengte van de klinker van het zelfstandig naamwoord waarvan het verkleinwoord is afgeleid.

•   Lange klinker: stihn (steen) - stintje, bihn (been) – bintje, tohn (toon) – tóntje  
•   Korte klinker: bon – bonneke, ton – tönneke, pin – pinneke, man –  maenneke.

Net als in het Nederlands, kennen ook wij in het Vallekeswirds twee verschillende uitspraken voor de korte klinker -o: de heldere variant in 'hok' en de doffe in 'bok'. Dit onderscheid levert een verschil op in de uitspraak van de klinker in het verkleinwoord, vergelijk: hok - hökske / stok - stökske en bok - bukske / bos - buske. Uitzondering is het woordje ‘bón’(boon), die de uitgang -tje krijgt: bóntje. Waarschijnlijk omdat bónke qua uitspraak te veel lijkt op het werkwoord 'bonken'.

Woorden die van origine eindigen op een -t- maar die in het verkleinwoord echter niet meer wordt uitgesproken, krijgen tóch de uitgang -je: kist – kisje / kast – kasje / trappist - trappisje. Dit dus in tegenstelling tot woorden die van oorsprong eindigen op een -s: vis – viske / pils – pilske.

D3 Verkleinwoorden met klinkerwissel.