Echter, in het Vallekeswirds hebben we een paar uitzonderingen extra vanwege klinkerwisseling: 

• - brihd           brejer            breeste         breed
• - duur            duerder         duerste         duur
• - fehn            fender           fenste            fijn (tegengestelde van grof)
• - groht           grótter           grótste          groot *
• - hiht             hitter             hitste            heet
• - klaehn         klaenner        klaenste        klein
• - koai             kôier             kôiste            kwaad **
• - slaehcht      slechter         slechste         slecht
• - staehrik      sterriker        sterrikste       sterk
• - wehd          wijer              wedste           ver (wijd)

Het woordje 'ver' verliest in de vergrotende trap de -r:  vaer - vaedder - vaerste

* een belangrijke variant is grutter en grutste. Een mooi Brabants gezegde in dit verband is “de lompste boere hebbe de grutste aehrepel” ['De domste boeren hebben de grootste aardappelen’ en de betekenis laat zich raden].

** dit is de verbuiging van kwaad in de betekenis van boos. Net als in het Nederlands kan ook -erg/slecht- worden bedoeld: “ut is un koai vurötzicht as ge geopereerd moet worre”  [Het is een slecht vooruitzicht als je geopereerd moet worden]. In deze betekenis kennen wij ook 'erger' en 'ergste', die kunnen worden vervangen door 'kôier' en 'kôiste': -“dees is nog ne kôieren tillevizie as die we urst hadde” [Dit is nog een slechtere televisie dan die we eerst hadden] en -“in ut kôiste geval zakte vur oe examen” [in het slechtste geval zak je voor je examen].

Als bijvoeglijk naamwoord hebben wij in het dialect twee versies, namelijk een voor onzijdige en vrouwelijke woorden, -un koai paerd- en -un koai vrouw- en een voor mannelijke woorden, -unne kôien hond- en -unne kôie’n oap-. Ook zelfstandig gebruikt, blijft dit verschil bestaan: -dae vrouwke is un koai- en -dieje vent is unne kôie-. Het woordje ‘koad’ wordt uitsluitend gebruikt als bijwoord en nooit als bijvoeglijk naamwoord: - *un koad paerd bestaat dus niet, maar wél  -Peer stótte zun pilske um en hij wier me toch koad, jonge!-  [Peter stootte zijn biertje om en hij werd me toch boos, jongen!]

Van het Nederlandse woordje ‘enig’ hebben wij in ons dialect ook een overtreffende trap: -“ut innigste daettie goehd ken, is de zaak ánt schijte brenge!’ [Het enige dat hij goed kan, is de boel verzieken!] en -“volleges mehn was Harrie toch innigst keind” [Volgens mij was Harrie toch enig kind].

Een veelgehoorde uitspraak wanneer je de ander gelijk geeft omdat de discussie toch nergens toe leidt, is “gij d’n dikste”. Aangezien -d’n- terug moet slaan op een mannelijk woord, is het niet moeilijk te raden over welk lichaamsdeel het hier gaat.